این موسیقی میوکی ناکاجیما از یک آلبوم‌اش هست که در سال هزار و نهصد و هفتاد و هشت عرضه شده (یعنی سال تولد من). این که یک موسیقی هم‌سن من باشه و من این قدر از شنیدن‌اش لذت ببرم، جای شگفتی داره. یا این که من قدیمی هستم (متناسب با جامعه رشد نکرده‌ام) یا این که این آهنگ خیلی از زمان‌اش جلوتر بوده. این امکان هم وجود داره که این موسیقی از اون موسیقی‌ها باشه که کهنه نمی‌شن (که من این رو محتمل‌تر می‌دونم). شعرش رو با سرویس ترجمه‌ی گوگل به فارسی برگردوندم. با این که ترجمه‌ی مسخره‌ای شده بود، اما تا حدود زیادی حس رو منتقل می‌کرد. به هر حال کمی صبر می‌کنم تا سرویس ترجمه به‌تر بشه و ترجمه‌ی شعر رو هم بگذارم. فعلا همین رو داشته باشین که شعرش در مورد صدای دریاست.