یک بازی ساده رو در نظر بگیرین به این ترتیب که در یک اتاق تعدادی آدم جمع شده‌ان. هر کس باید دو نفر رو به تصادف انتخاب کنه و بره بین اون دو نفر قرار بگیره (و اگر اون دو نفر جاشون رو عوض کردن، این آدم هم جاش رو دوباره تنظیم کنه). اگر همه‌ی افراد این کار رو بکنن، چه اتفاقی می‌افته؟ (قبل از خوندن ادامه‌ی مطلب کمی فکر کنین و سعی کنین پیش‌بینی کنین)
حالا قانون بازی رو کمی عوض می‌کنیم: هر کس دو نفر رو انتخاب می‌کنه و به جای ایسادن بین‌شون، بیرون‌شون قرار می‌گیره (مثل این که بخواد پشت یکی از اون دو نفر از اون یکی آدم مخفی بشه). حالا اگر همه این کار رو بکنن، چه اتفاقی می‌افته؟ (باز هم کمی فکر کنین و سعی کنین حدس بزنین!)
.
.
.
این‌ها نمونه‌هایی هستن از پدیده‌هایی که در اون‌ها قوانین ساده و مشخص هستن اما با این وجود پیش‌بینی نتیجه ساده نیست. در این شرایط می‌گیم که یک ساختار یا رفتار emerge کرده (معادل فارسی خوبی سراغ ندارم. دکتر لوکس از تظاهر یا پدیدارشدن استفاده می‌کرد). ارتباط بین اجزا در این جا نقش بزرگی در نتیجه‌ی نهایی بازی می‌کنه. مثلا در بازی اول، بعد از مدتی همه به سمت یک نقطه به صورت متراکم جمع می‌شن ولی در بازی دوم همه کم‌کم یک صف تشکیل می‌دن!

و اما چه طور می‌شه رفتارهای این سیستم‌ها رو پیش‌بینی کرد؟
یکی از روش‌ها مدل کردن با استفاده از عامل‌هاست (agent based modeling) که خیلی هم محبوبیت داره. در این مورد بعدا بیش‌تر توضیح خواهم داد. در پایین پنج مرحله از شبیه سازی بازی‌ای رو که گفتم ببینین (با فرض این که هرکس بین دو نفر انتخابی قرار می‌گیره).