لیز بردلی در پایان تصویرهایی از یک مدل انیمیشن بازسازی شده نشون داد که با استفاده از یک سیستم آشوبی سعی می‌کرد که بدون این که یاد گرفته باشه، برقصه. تصویرهای رقص اون مدل همه رو برای مدتی به خنده انداخته بود. بعدش گفت که «من عمدا این قسمت رو آخر ارایه‌ام آوردم که بهتون نشون بدم که می‌تونین بازیگوش باشین و تحقیق انجام بدین. سعی کنین همیشه بازیگوشی رو در تحقیق‌تون داشته باشین. اگر استاد راهنماتون بهتون می‌گه که زیاد بشین توی اتاقت و کار زیاد بکن، همیشه گوش نکنین (البته راندا که دانشجوی منه و الان اون جا نشستی، با تو نیستم، با بقیه دارم صحبت می‌کنم!). گاهی برین کافی‌شاپ و لپ‌تاپ نبرین. تنها یک دفترچه ببرین و با آرامش فکر کنین و گاهی که چیزی به نظرتون رسید، بنویسین. شما به آرامش هم نیاز دارین. فکر کردین چرا خیلی دانشمندها فکرهای بزرگ زیر دوش به ذهن‌شون می‌رسه؟ شما هم به خودتون وقت بدین. من مطمئن هستم که این رقاص من که انیمیشن‌اش رو بهتون نشون دادم، به هیچ درد مشکلات دنیا نمی‌خوره. اما من با همین رقاص هم روش‌های عددی درس داده‌ام، هم منحنی‌های اس‌پی‌لاین و هم سیستم‌های دینامیکی».