تا وقتی که در برابر انسان افتادگی نداشته باشی، به جایی نمی‌رسی. انسان که سهله، تا وقتی که خواری و کوچیکی‌ات رو در مقابل تمام موجودات زنده نبینی (تاکید می‌کنم تمام موجودات زنده)، هیچ چیزی نمی‌شی. هیچ چیز. وقتی که احساس کوچیکی کردی، احساس خواری، آسیب‌پذیری و حقارت، تازه اولین قدم رو برداشتی برای این که در این هستی چیزی باشی. از ما گفتن.
این حرفتون خیلی عمیق و فلسفی بود. باهاش موافقم.
روزبه يه زماني به اين حرف اعتقاد نداشتم ، اما بهش رسيدم والان كاملا قبولش دارم.