بعضی‌ها «باحال» هستن، بعضی‌ها «مجلس‌گرم‌کن» هستن و بعضی‌ها هم «همیشه شاد» هستن.

در جمله‌ی بالا دست کم یک چیز کمه و اون بستر و شرایط محیطیه. معمولن گفته نمی‌شه که اون کسانی که همیشه «باحال» حساب می‌شن، فقط در شرایط مشخص و محدود «باحال» حساب می‌شن و نمی‌تونن خاصیت «باحال» بودن رو تحت هر شرایطی حفظ بکنن. اون کسانی که مجلس‌گرم‌کن هستن، تنها در جمع‌های با جمعیت لازم و کافی و با ترکیب افراد مناسب می‌تونن مجلس‌گرم‌کن باشن. همیشه شاد بودن هم چیزی نیست که همیشه ممکن باشه.

مورد آشنای دیگه: گفته می‌شه مثلن بچه‌های اول خانواده زورگو و در عین حال مسوول هستن، مثلن بچه‌های دوم برون‌گرا هستن و مثلن بچه‌های آخر از مخ آزاد. اما نتیجه‌ی تحقیقات تا به این جا نشون داده که این خصوصیت‌های اخلاقی بچه‌ها، فقط در محیط خانواده بروز می‌کنن. به محض این که بچه‌ها رو از خانواده بیرون میارین و در محیط اجتماع قرار می‌دین، این خصوصیت‌هاشون پاک می‌شه و انگار که شخصیت‌های جدیدی از خودشون بروز می‌دن.

این متن نقل به مضمون از کتاب The Tipping Point بود که تازگی خوندن‌اش رو تموم کردم.