– باید صحبت کنیم
– …
– نه بشین… سرپا نمی‌شه
– …
– من دیدم که ایرانی هستی و احتمالن مسلمون هم هستی. این مساله چه تاثیری روی اعتقادات و رفتارت داره؟
– …
– البته من خودم چندان مذهبی نیستم، اما در اصل یهودی‌ام
– …
– ولی طرف‌دار اسراییل هستم
– …
– به نظرم ایران تهدید بزرگیه
– …
– نخیر! اول ایران تهدید کرده و تمام این مشکلات رو شروع کرده
– …
– کی دست از بچه‌بازی بکشه؟ ایران تهدید کرده
– …
– یعنی چی همه باید به فکر صلح باشن؟ دست از چی بردارن؟ ایران خطرناکه و داره تهدید می‌کنه
– …

این اولین مکالمه با صاحب‌خونه‌ام بود، وقتی که هنوز دو ساعت هم از آشنایی‌مون نگذشته بود. از نظر من سوال و جواب‌هاش در اولین ملاقات‌مون نشون‌دهنده‌ی این بود که بی‌شعورتر از اونیه که بشه باهاش منطقی صحبت کرد.

بعد از مدتی بی‌تفاوتی و بی‌محلی من و هرچه سردتر و دشمنانه‌تر شدن روابط، به توصیه‌ی تنها عموی موجودم، تصمیم گرفتم اول من در مسیر صلح قدم بردارم. سعی کردم شرایطش رو درک کنم و بی‌شعوری‌های پی‌درپی‌اش رو نادیده بگیرم. تلاش کردم خودم رو به جاش بگذارم و شرایطش رو به‌تر متوجه بشم.

خلاصه‌اش کنم: با وجود این تلاش‌ها، اگر به دلم باشه، دوست دارم با تمام وجود بزنم توی مغزش. اما دارم مدارا می‌کنم و هنوز سعی می‌کنم عیسی‌مسیح‌گونه بهش نشون بدم که اگر کمی انسان باشه، ضرر نمی‌کنه و اگر کمی فهم و شعور به خرج بده، حتمن روزگار به‌تری خواهد داشت. هنوز که موفق نشده‌ام. خدا به خیر بگذرونه.