عموی ما معتقده که ستاره‌ها زنده هستند و سیاره‌ها مرده. حیات هم روی سیاره شکل می‌گیره، یعنی روی یک جسم مرده. اصلا جسم زنده اجازه‌ی حیات موجود دیگه‌ای روی خودش رو نمی‌ده. روی زمین حیات شکل می‌گیره، چون مرده است. روی بدن ما حیات دیگه‌ای شکل نمی‌گیره، چون که خودش زنده است. این عالم رو هم که می‌بینی، یک مجموعه‌ی بزرگ از همین موجودات ریز و درشت زنده است. حالا این وسط، در این گوشه‌ی خیلی خیلی کوچیک، روی یک سیاره‌ی مرده، ما انسان‌ها داریم می‌زنیم توی سر و کله‌ی هم و سر یک سری مسایل پوچ و پیش پا افتاده با هم می‌جنگیم. واقعا مسخره نیست؟