آدم تا یک جایی ممکنه با یک نفر دیگه بحث کنه، سر و کله بزنه، از دستاش حرص بخوره و یا حتا ازش تنفر داشته باشه. از یک جایی به بعد دیگه میبُرّه. دیگه کوتاه میاد. حرفی نمیزنه. عکسالعملی نشون نمیده. حرص نمیخوره. حتا تنفر هم نداره. از اینجا به بعد صلح برقرار میشه. آرامش برقرار میشه. اما این نه صلحه، نه آرامش. این هیچی نیست… هیچی….
به نظرم اين حالت خيلى بهتره، من سعى مى كنم آدمهاى رو اعصاب رو سريعا بفرستم تو اين قسمت مغز. چون هم انرژى كمترى صرف مى شه و هم انرژي منفى كمترى از اونها به آدم مى رسه!
به نظرم مانند درد میمونه…از یه جایی به بعد که کرخت میشه بدن… کرختی رابطه براش اسم خوبیه :دی