درباره‌ی دیگران قضاوت نکنید. اگر هم می‌کنید، از سطح دغدغه‌های‌شان قضاوت کنید که همانا به‌ترین معیار است.

هستند کسانی که عقل‌شون هنوز در نیومده، اما نشون نمی‌دن. ظاهر رو حفظ می‌کنن. جلوی خودشون رو می‌گیرن. چیزی بروز نمی‌دن. عاقل ظاهر می‌شن… اما هر چه قدر هم که ماهر باشن، همیشه یک لحظه هست که خودشون رو تمام و کمال نشون می‌دن. به وضوح به نمایش می‌گذارن که چه قدر حالا حالاها جای کار دارن….

از سخت‌ترین کارها سر و کله زدن با آدم بی‌شعوره. به خصوص اگر که نوع بی‌شعوری طرف، «نبود شعور اجتماعی» باشه*.

* بله، نوع‌های مختلفی بی‌شعور داریم.

با همون اهمیتی که دستشویی رفتن رو به بچه‌هاتون یاد می‌دین، مهارت شوخی کردن رو هم بهشون یاد بدین. بهشون کمک کنین که از همون بچگی، در حد توانایی‌شون، فرق بین طنز با هزل و هجو و اهانت رو متوجه بشن. همون‌طور که انسان‌ها مهارت دستشویی رفتن رو برای بهداشت شخصی‌شون لازم دارن، به مهارت شوخی کردن هم برای بهداشت اجتماعی‌شون احتیاج دارن.

پس‌نوشت: کسانی رو در اطرافم دارم که از همین مهارت به ظاهر ساده بی‌بهره هستن. نیاز به گفتن نیست که نبود این توانایی هم دردی به دردهای مشکلات روابط اجتماعی همین افراد اضافه کرده.

بزرگ‌ترین سرمایه‌ی انسان غروره. این که آدم چنان غروری داشته باشه که به خودش اجازه نده هر چیزی رو بپذیره، هر کاری رو انجام بده، هر فکری بکنه. اگر انسان‌ها غرور بیش‌تری داشتن، دنیا جای به‌تری برای زندگی کردن بود….