خدا می‌دونه که چند بار دیگران به من گفته‌ان که من متوجه نیستم چون که مادر نشده‌ام. خب، من مادرم، با این که من پسرم رو بزرگ نکردم.

مادر زیستی

مسایل مربوط به فرزندخواندگی ممکن است هر روز سر بر آورند. مکالمه‌های روزمره می‌توانند پدر یا مادر زیستی را متاثر کنند و باعث شوند احساسات مربوط به فرزندخواندگی بیرون بریزند.

کمی احساس می‌کنم مورد بی‌توجهی قرار گرفته‌ام و غبطه می‌خورم به حال خانم‌هایی که مراحل مهم زندگی‌شون به صورت عمومی و علنی جشن گرفته می‌شه. معذب می‌شم و حتا احساس دل‌خوری می‌کنم وقتی همکارها بارداری‌شون رو همراه با کلی توجه از طرف دیگران جشن می‌گیرن. در همون حال، من کوچیک شمرده می‌شم به خاطر داشتن همون شرایط، چون ازدواج نکرده‌ام و بچه‌هام رو بزرگ نمی‌کنم.

پدر/مادر زیستی

مادران زیستی به اندازه‌ی مادران دیگر مورد پذیرش عمومی و علنی قرار نمی‌گیرند. ممکن است برای یک مادر زیستی شرکت در مراسم سیسمونی نوزاد (baby shower) و یا خرید برای یک نوزاد دشوار باشد، وقتی که احساس می‌کند که خودش آن مقدار توجه و تایید را دریافت نکرده است.

هر سال طرف‌های تولدش، واقعن افسرده می‌شم. الان دیگه این مساله رو به عنوان جزیی از مادر زیستی بودن پذیرفته‌ام.

مادر زیستی

سال‌گرد تولد بچه‌ای که رها شده می‌تواند یکی از زمان‌هایی باشد که همه چیز را برای پدر یا مادر زیستی به هم می‌ریزد. آن تاریخ، سال‌گرد یک رخ‌داد دردناک و تلخ است. نامعمول نیست که پدران و مادران زیستی حول و حوش سال‌گرد تولد فرزندشان احساس غمگینی و افسردگی کنند. مهم است که پدران و مادران زیستی در این زمان مراقبت بیش‌تری از خود به عمل آورند.

این پست برگرفته از کتاب Adoption Wisdom: A Guide to the Issues and Feelings of Adoption نوشته‌ی دکتر مارلو راسل بود که با اجازه از خود نویسنده نوشته شده.

همیشه احساس می‌کرده‌ام که یک جورهایی لیاقت داشتن بچه‌های دیگه رو ندارم. شاید بعد از بارها شنیدن این که نتونسته‌ام از اون بچه‌ی اول نگه‌داری کنم، اعتقاد پیدا کردم که از هیچ بچه‌ای نمی‌تونم نگه‌داری کنم. اگر لایق اولی نبودم، چرا باید لایق یکی دیگه باشم؟

پدر/مادر زیستی

برای پدران و مادران زیستی، تصمیم داشتن فرزند در آینده، می‌تواند تصمیم دشواری باشد. فکر و یاد کودکی که برای فرزندخواندگی گذاشته شده، می‌تواند پدران و مادران زیستی را به شک بیاندازد که آیا صلاحیت داشتن بچه‌های بیش‌تر را دارند.

تصمیم گرفتم که دیگه هیچ بچه‌ای نداشته باشم. به نظرم نمی‌تونستم تحمل کنم بچه‌ی دیگه‌ای رو بغل کنم وقتی که قلبم تا این اندازه درد می‌کنه برای اون کوچولویی که دادم رفت.

پدر/مادر زیستی

بعضی پدران و مادران زیستی تصمیم می‌گیرند که بچه‌های بیش‌تری نداشته باشند. چیزی که می‌ترساندشان این است که بچه‌های آینده یادآور بچه‌ای باشند که برای فرزندخواندگی گذاشته‌اند.

این پست برگرفته از کتاب Adoption Wisdom: A Guide to the Issues and Feelings of Adoption نوشته‌ی دکتر مارلو راسل بود که با اجازه از خود نویسنده نوشته شده.

وقتی پرستار بردش، به انتهای راهرو رفتم تا از تلفن عمومی به پدر و مادرم زنگ بزنم تا ببینم آیا می‌تونم دخترم رو با خودم به خونه ببرم. گفتن «نه». همون آخرین میخ به تابوت تنها فرصتی بود که می‌تونستم نگه‌اش دارم. یک جای خالی بزرگ در قلبم جای‌گزین بچه‌ای شد که به مدت ۹ ماه با خودم حمل کرده بودم.

مادر زیستی

بسیاری از پدران و مادران زیستی چشم‌شان به پدر و مادر خودشان بود که اجازه بدهند فرزندشان را نگه دارند. در گذشته، برنامه‌های کمک‌های دولتی به شکل امروز وجود نداشتند. خیلی از پدران و مادران زیستی چه از نظر پشتیبانی عاطفی و چه مالی، به پدر و مادرشان وابسته بودند، که به این معنی می‌شد که پدر و مادرشان هم بخشی از تصمیم‌گیری درباره‌ی فرزندخواندگی بودند.

احساس گم‌شدگی، ترس و رها شدگی داشتم. همیشه فکر می‌کردم پدر و مادرم در کنارم خواهند بود و برای هر مشکلی هم که داشته باشم، بهم کمک می‌کنن. با خبر بارداری‌ام خیلی تند برخورد کردن و من رو در خانه‌ی مادران ازدواج نکرده گذاشتند. احساس طردشدگی می‌کردم، نه فقط از طرف پدر و مادرم، که از طرف پدر زیستی هم همین‌طور.

مادر زیستی

انسان‌ها در زمان بحران به یک سیستم پشتیبانی قوی نیاز دارند. بسیاری از پدران و مادران زیستی از یک سیستم پشتیبانی خانواده و دوستان برخوردار نبودند. همین نبودن پشتیبانی، به صدمات روحی بارداری ناخواسته می‌افزاید. بخش تلخ ماجرا این‌جاست که زمانی که پشتیبانی تا این اندازه حیاتی است، پدر یا مادر زیستی ممکن است با مقدار زیادی احساس تنهایی و ترس مواجه باشند.

یک گروه پشتیبانی برای پدران و مادران زیستی، فرزندخوانده‌ها و پدرها و مادرها پیدا کردم. برای اولین بار در زندگی‌ام، کسانی رو پیدا کردم که می‌تونستم باهاشون صحبت کنم و همراه‌شون گریه کنم؛ کسانی که واقعن این درد رو می‌فهمیدن.

پدر/مادر زیستی

بعضی پدران و مادران زیستی تا سال‌ها بعد پشتیبانی‌ای را که نیاز دارند به دست نمی‌آورند. گروه‌های پشتیبانی برای پدران و مادران زیستی مکانی امن و حمایت‌کننده فراهم می‌کنند، جایی که احساسات‌شان می‌تواند مورد تایید قرار بگیرند و آن‌ها می‌توانند صادقانه درباره‌ی تجربه‌های‌شان صحبت کنند.

این پست برگرفته از کتاب Adoption Wisdom: A Guide to the Issues and Feelings of Adoption نوشته‌ی دکتر مارلو راسل بود که با اجازه از خود نویسنده نوشته شده.

دکترها و مشاورها گفتن که «اختلال استرسی پس از ضایعه روانی» دارم. وزنم شروع کرد به کم شدن، فلاش‌بک داشتم، احساس سوگ‌واری و از دست دادن شدید داشتم، نمی‌تونستم بخوابم و تک تک روزها رو به سختی به شب می‌رسوندم.

پدر/مادر زیستی

[توضیح مترجم: فلاش‌بک عبارتی است از روان‌شناسی که در آن شخص اتفاقاتی در گذشته را به صورت ناگهانی و معمولن شدید، دوباره تجربه می‌کند – از ویکی‌پدیا]

اختلال استرسی پس از ضایعه روانی (PTSD) تشخیصی است که در مورد کسانی به کار می‌رود که آثار اتفاقی را از سر می‌گذرانند که به آنان ضربه روحی وارد کرده. این اتفاق ممکن است که اخیرن اتفاق افتاده باشد یا در گذشته. از دست دادن فرزند تجربه‌ای است که ضربه‌ی روحی وارد می‌کند. عجیب نیست که پدران و مادران زیستی بعد از رها سازی فرزندشان علایم اختلال استرسی پس از ضایعه روانی را تجربه کنند.

این پست برگرفته از کتاب Adoption Wisdom: A Guide to the Issues and Feelings of Adoption نوشته‌ی دکتر مارلو راسل بود که با اجازه از خود نویسنده نوشته شده.

دو روز قبل از جشن شکرگزاری با اون دختر خداحافظی کردم. وحشتناک بود. حس می‌کردم بی‌حس‌ام، مرده‌ام، خالی‌ام. فکر نمی‌کردم که روزی دوباره به حالت طبیعی برگردم، اگر که «طبیعی»ای وجود داشته باشه. چیزی که وضعیت رو بدتر هم کرد این بود که پدر و مادرم گفتن که دیگه هیچ وقت ازش اسمی نمی‌بریم. در نتیجه هیچ‌کس رو هم نداشتم که در این مورد باهاش حتا یک کلمه حرف بزنم.

پدر/مادر زیستی

خیلی از پدران و مادران زیستی شرح می‌دهند که دوران بلافاصله پس از رهاسازی، نوعی بی‌حسی داشته‌اند. دوران پس از رهاسازی زمانی است که پدران و مادران زیستی احتیاج دارند که التیام یابند و از تجربه‌ی دردناکی که داشته‌اند بهبود یابند. در این زمان پشتیبانی، به خصوص از طرف اعضای خانواده و دوستان، حیاتی است. گفتگو نکردن درباره‌ی رهاسازی تنها باعث می‌شود التیام یافتن به تعویق بیفتد.

تا سال‌ها بعد از فرزندخواندگی، احساس می‌کردم که در بی‌هوشی‌ام – بی‌حس به خاطر چیزی که از دست داده بودم و در ترس از این که کسی پی ببره. می‌دونین، اون دوران، سال ۱۹۶۴، همه چیز مخفیانه بود – به هیچ کس چیزی نگو.

پدر/مادر زیستی

فرزندخواندگی‌ها در گذشته مخفیانه‌تر از امروز بودند. خیلی از پدران و مادران زیستی در گذشته مجبور بودند درباره‌ی بارداری و فرزندخواندگی‌شان در پنهان‌کاری زندگی کنند.

با یک مرد خیلی خوب آشنا شدم، ازدواج کردیم، و صاحب دو پسر شدیم. اما هیچ وقت دخترم رو فراموش نکردم.

مادر زیستی

رهاسازی فراموش نمی‌شود. پدران و مادران زیستی می‌توانند بعدتر ازدواج کنند و بچه‌های بیش‌تری داشته باشند. اما هم‌چنان، ازدواج کردن و داشتن بچه‌های بیش‌تر، رهاسازی یا تجربه‌ی فرزندخواندگی را پاک نمی‌کنند.

این پست برگرفته از کتاب Adoption Wisdom: A Guide to the Issues and Feelings of Adoption نوشته‌ی دکتر مارلو راسل بود که با اجازه از خود نویسنده نوشته شده.

عاشقانه دوست‌اش داشتم. ازش خداحافظی کردم و گفتم که تا چه اندازه ناراحت‌ام. سخت‌ترین کاری بود که در تمام عمرم انجام داده‌ام. خم شدم تا گونه‌اش رو ببوسم و بهش قول دادم که روزی همدیگه رو پیدا می‌کنیم.

پدر/مادر زیستی

چه چیزی دشوارتر از خداحافظی با نوزادتان است؟ بعضی پدران و مادران زیستی این فرصت را دارند که با کودک‌شان وقت بگذارند و رودررو خداحافظی کنند.

هیچ‌وقت نتونستم اون دختر رو ببینم. گفتن به‌تره که بغل‌اش نکنم و یا بهش نگاه نکنم. حتا نمی‌دونستم که کجای بیمارستانه.

پدر/مادر زیستی

به بعضی پدران و مادران زیستی اجازه داده نمی‌شود نوزادشان را ببینند. معمول بود که مادران زیستی را در اتاق‌هایی جا بدهند که در طبقاتی غیر از بخش نوزادان باشند و هم‌چنین انتظار نداشته باشند که نوزادشان را ببینند. برای این والدین، خداحافظی می‌تواند دشوارتر هم باشد. چه طور کسی می‌تواند خداحافظی کند وقتی که هنوز سلام نکرده است؟

این پست برگرفته از کتاب Adoption Wisdom: A Guide to the Issues and Feelings of Adoption نوشته‌ی دکتر مارلو راسل بود که با اجازه از خود نویسنده نوشته شده.

وقتی دو روزش بود تونستم بغلش کنم، به مدت تقریبن ده دقیقه. دو چیز من رو تکون داد – چه قدر این دختر شبیه به من بود و این که زندگی یک معجزه است!

پدر/مادر زیستی

رها کردن یا انصراف (relinquishment) به زمانی می‌گویند که پدر و مادر زیستی از سرپرستی بچه برای فرزندخواندگی انصراف می‌دهند. تجربه‌ی بیمارستان، به دنیا آوردن، دیدن یا ندیدن بچه، برخورد دکترها و پرستارها و امضای مدارک فرزندخواندگی همگی جزیی از پروسه‌ی رها کردن‌اند.

روز بعد، کسی که مسوول امور من بود، فرم‌های مربوط به انصراف رو آورد تا امضا کنم. تمام شب بیدار بودم و سعی می‌کردم راهی پیدا کنم تا از امضای اون فرم‌ها فرار کنم. برای خودم خیال‌بافی کردم که لباس می‌پوشم، بچه‌ام رو پیدا می‌کنم و با هم مخفیانه از بیمارستان فرار می‌کنیم. اما به جای این‌ها، فرم‌ها رو امضا کردم. حس خیلی عجیبی بود. حس‌اش تقریبن این‌جوری بود که اون طرف اتاق در برابر خودم ایستاده‌ام و دارم خودم رو موقع امضای فرم‌ها تماشا می‌کنم. انگار که انتظار داشتم کسی یا چیزی در آخرین لحظه پیش بیاد تا جلوی این کابوس رو بگیره.

پدر/مادر زیستی

هر مادر زیستی و بعضی پدران زیستی داستانی از انصراف‌شان دارند – جزییاتی از ماجرای رها کردن فرزندشان. وقتی پدران و مادران زیستی داستان انصراف‌شان را بازگو می‌کنند، معمولن با احساسات و عواطف همراه است.

پدر و مادرم می‌گفتن که اگر بچه‌ام رو نگه دارم، هم زندگی خودم رو خراب می‌کنم و هم زندگی اون دختر رو. گفتن که یک نوه‌ی حروم‌زاده رو نمی‌پذیرن. می‌پرسیدن که چه طور تونسته‌ام چنین کاری با اون‌ها بکنم. هیچ‌کس از من نپرسید که زندگی بدون دخترم با من چه می‌کنه. هیچ‌کس از من نپرسید که آیا این چیزی بود که من می‌خواستم.

پدر/مادر زیستی

برای خیلی از پدران و مادران زیستی، تجربه‌ی رها کردن، که شامل سر و کار داشتن با پدر و مادر و موسسات فرزندخواندگی هم بود، زمانی همراه با سردرگمی و ترس بود. رها کردن باعث می‌شود پشتیبانی از یک‌دیگر و یا میزان شرم‌ساری خانواده، دینامیک (پویایی) آن را آشکار سازد.

این پست برگرفته از کتاب Adoption Wisdom: A Guide to the Issues and Feelings of Adoption نوشته‌ی دکتر مارلو راسل بود که با اجازه از خود نویسنده نوشته شده.

فرزندخواندگی به اون قشنگی‌ای که نشون می‌دن هم نیست. وقتی بروشورها رو نگاه می‌کنین، همه خانواده‌های خوش‌بخت و شادند، یکی از یکی قشنگ‌تر. زیباترین و شادترین بچه‌هایی که بشر می‌تونه تصور کنه رو در بروشورهای فرزندخواندگی پیدا می‌کنین. وقتی برنامه‌های تلویزیونی رو نگاه می‌کنین، به جز شادی و خوشی و خنده و اشک از سر شوق چیزی نمی‌بینین.

خوب که واردش شدین، تازه متوجه می‌شین که یک چیز تمام این مدت غایب بوده: فرزندخواندگی در مورد یکی از تلخ‌ترین اتفاقاتیه که می‌تونه در این دنیا بیفته. پدر و مادری که به هر دلیلی نمی‌تونن از یک بچه نگه‌داری کنن و مجبورن ترک‌اش کنن.

موسسه فرزندخواندگی از من اطلاعاتی در مورد پیشینه‌ی خودم و پدر زیستی جمع کرد. اما هیچ ایده‌ای به من ندادن که خانواده‌ی فرزندخوانده چه کسانی‌اند. من رو به خونه‌ی مادران ازدواج نکرده منتقل کردن و ارتباطم با دوستان و خانواده بریده شد. مادر و ناپدری‌ام رو ندیدم تا وقتی که دو روز بعد از این که پسرم رو به دنیا آوردم، دنبالم اومدن.

مادر زیستی

خیلی از پدران و مادران زیستی از این می‌گویند که چه در دوران بارداری و چه در پروسه‌ی فرزندخواندگی، با آن‌ها به شکل منفی‌ای برخورد می‌شده. بعضی پدران و مادران زیستی در دوران بارداری از مهم‌ترین مجموعه‌ی پشتیبانی، یعنی خانواده و دوستان، محروم شده بودند.

سعی می‌کردم تا جایی که می‌شه در اتاقم بمونم، چون مادرم هر موقع من رو می‌دید، بی‌بروبرگرد بهم گیر می‌داد. بارها و بارها بهم گفت که چه احمقی هستم که باردار شده‌ام. من رو مقصر می‌دونست و پدر فوت‌کرده‌ام رو و دوست‌پسرم رو. تنها کار روزانه‌ام این بود که اشک بریزم. بهم می‌گفت چه قدر خوبه که در مورد بارداری حس بدی دارم چون لیاقت‌اش رو داشتم که حس بدی داشته باشم.

مادر زیستی

بعضی پدران و مادران زیستی با علنی شدن بارداری، پشتیبانی خانواده را از دست می‌دادند. اگر جایی برای ماندن نداشتند، با خانواده‌شان می‌ماندند و سعی می‌کردند با روابط دور و برشان کنار بیایند. نامعمول نبود که به پدران و مادران زیستی گفته شود به خاطر کاری که کرده‌اند و به بارداری منجر شده، لیاقت دارند که با آنان بد برخورد شود.

این پست برگرفته از کتاب Adoption Wisdom: A Guide to the Issues and Feelings of Adoption نوشته‌ی دکتر مارلو راسل بود که با اجازه از خود نویسنده نوشته شده.