معتقدم که زمینی که روش راه می‌رم تنها بخش محکمیه که در زندگی دارم، که البته همین هم باعث می‌شه زمین‌لرزه‌ها ترس‌ناک‌تر به نظر برسن.

فرزندخوانده

خداحافظی‌ها هنوز هم برای من سختن. می‌دونم به نظر منطقی نمی‌یاد، اما هروقت که شوهرم به سفر می‌ره، نگران می‌شم که دیگه برنمی‌گرده – که اتفاقی براش خواهد افتاد.

فرزندخوانده

نامعمول نیست که فرزندخوانده‌ها ترس‌هایی داشته باشند که شدیدتر از کسانی است که فرزندخوانده نیستند. در کودکی، فرزندخوانده‌ها ممکن است دشواری‌های بیش‌تری هنگام جدایی داشته باشند، مثل خوابیدن یا اولین روز مدرسه. گاه فرزندخوانده‌های بزرگ‌سال منتظر بدترین چیزها در موقعیت‌های گوناگون‌اند، شاید با این تصور که اگر رخ‌دادی بد روی دهد، خود را آماده کرده باشند. اما واقعیت فرزندخوانده این است که چیزهای ترسناک، مثل جدایی اولیه از مادر زیستی، واقعن رخ می‌دهند.

این پست برگرفته از کتاب Adoption Wisdom: A Guide to the Issues and Feelings of Adoption نوشته‌ی دکتر مارلو راسل بود که با اجازه از خود نویسنده نوشته شده.

خواهرم شانس آورده که می‌دونه به کی شبیهه. به پدر و مادرم شباهت داره و وقتی که با عکس‌های قدیمی پدربزرگم مقایسه‌اش می‌کنیم، هیچ شکی نیست که به خانواده تعلق داره. برادرم و من قیافه‌هامون خیلی با هم فرق داره و همین‌طور با بقیه‌ی خانواده متفاوتیم، چنان که جای شکی باقی نمی‌گذاره که ما به فرزندی گرفته شده‌ایم. نمی‌تونستیم جلوی حسادت به خواهر طبیعی‌مون رو بگیریم، چرا که برخوردی که اون در خانواده می‌گیره همیشه فرق داشته.

فرزندخوانده

ممکن است فرزندخوانده‌هایی که در خانواده‌هایی بزرگ می‌شوند با خواهران و برادرانی که فرزندخوانده نیستند، احساس کنند که به خانواده تعلق ندارند. فرزندخوانده ممکن است احساس کند که خواهران و برادرانی که فرزندخوانده نیستند سرویس‌های ویژه‌ای می‌گیرند یا پدر و مادر به بچه‌هایی که فرزندخوانده نیستند بیش‌تر توجه می‌کنند. ممکن از در خانواده‌هایی که بچه‌های فرزندخوانده و زیستی دارند، حسی از «ما» و «آن‌ها» جاری باشد.

این پست برگرفته از کتاب Adoption Wisdom: A Guide to the Issues and Feelings of Adoption نوشته‌ی دکتر مارلو راسل بود که با اجازه از خود نویسنده نوشته شده.

فرزندخوانده بودن اذیتم نمی‌کرد چرا که می‌دونستم که خانواده‌ای دارم که عاشقانه دوستم داشتن و حواس‌شون به من بود و همین بیش‌تر از اونی بود که بیش‌تر مردم فکر می‌کردن.

فرزندخوانده

ارتباط خاصی با پدر و مادرم دارم – پدر و مادر زیستی‌ام این رو از دست دادن. چهل و یک سالمه و هنوز هم در خونه‌ی پدر و مادرم باهاشون زندگی می‌کنم.

فرزندخوانده

کودکی شادی نداشتم – با این که اگر مادرم این رو بشنوه، دیوانه می‌شه! پدرم من رو می‌زد و از نظر عاطفی من رو مورد آزار و اذیت قرار می‌داد. داغون بودم. تلاش کردم که خودکشی کنم، بیماری بی‌اشتهایی (انورکسیا) داشتم و در سن هفده سالگی خارج از ازدواج باردار شدم.

فرزندخوانده

ارتباطی که فرزندخوانده‌ها با پدر و مادرشان دارند، از خانواده به خانواده فرق می‌کند. بعضی فرزندخوانده‌ها به پدر و مادرشان خیلی نزدیک‌اند و حتا نمی‌توانند تصور کنند که به دست کسی دیگر بزرگ شوند. بعضی دیگر از فرزندخوانده‌ها از حسی می‌گویند که گویا به خانواده‌شان تعلق نداشته‌اند. بعضی فرزندخوانده‌ها تجربه‌های آزار و اذیت در خانواده‌های‌شان داشته‌اند.

این پست برگرفته از کتاب Adoption Wisdom: A Guide to the Issues and Feelings of Adoption نوشته‌ی دکتر مارلو راسل بود که با اجازه از خود نویسنده نوشته شده.

خیلی ناراحت شدم وقتی دخترم به من گفت که اون هم باردار شده و بچه‌اش رو برای فرزندخواندگی گذاشته. به خاطر خودش ناراحت بودم، به خاطر بچه‌اش ناراحت بودم و به خاطر این ناراحت بودم که اون الگو خودش رو تکرار کرده بود. وقتی دخترم رو برای فرزندخواندگی گذاشتم، خیلی چیزها کشیدم. نمی‌خواستم هیچ‌کس، به خصوص دخترم یا نوه‌ام چنین چیزهایی بکشن.

پدر/مادر زیستی

الگوها در خانواده‌ها می‌توانند خودشان را تکرار کنند. نامعمول نیست که فرزندخوانده‌ها باردار شوند، آن هم در همان سنی که مادر زیستی‌شان سر آن‌ها باردار شده بود. مهم است که در مورد محتمل بودن چنین اتفاقی هشیار باشیم که در نتیجه فرزندخوانده‌ها در مورد اعمال‌شان و نتایج بالقوه اعمال‌شان آگاه باشند.

وقتی با پسرها رابطه برقرار می‌کردم، بهشون می‌گفتم به دو دلیل هیچ اتفاق جن.سی‌ای رخ نخواهد داد: یک این که به هیچ عنوان حاضر نبودم اجازه بدم بچه‌ای خارج از ازدواج داشته باشم، و دو این که وحشت داشتم از این که بدون این که خبر داشته باشم، با یک خویشاوند رابطه‌ی جن.سی داشته باشم. وقتی با شوهرم قبل از ازدواج دوست بودیم، ازش خیلی سوال پرسیدم، از جمله این که کجا زندگی کرده بوده، آیا به فرزندی گرفته شده بوده یا نه و غیره، که مطمئن بشم امکان نداره که خویشاوند بوده باشیم.

فرزندخوانده

بعضی فرزندخوانده‌ها وقتی تصور می‌کنند که مادران زیستی‌شان چه سختی‌هایی کشیده‌اند و می‌دانند که خودشان به عنوان فرزندخوانده چه تجربه‌هایی داشته‌اند، تلاش جامعی به خرج می‌دهند که باردار نشوند. در ضمن ممکن است فرزندخوانده‌ها از این نگرانی داشته باشند که مبادا با یک خویشاوند ارتباط داشته باشند یا ازدواج کنند.

این پست برگرفته از کتاب Adoption Wisdom: A Guide to the Issues and Feelings of Adoption نوشته‌ی دکتر مارلو راسل بود که با اجازه از خود نویسنده نوشته شده.

می‌دونم که بحران هویت‌ام در حدود شونزده سالگی‌ام شروع شد. همیشه حس می‌کرده‌ام که متفاوت‌ام و فکر کنم به خاطر این بوده که بهم گفته شده بود که من استثنایی و برگزیده‌ام. بهم گفته شده بود که به فرزندی گرفته شدن به این معنا بود که من از بین همه‌ی بچه‌ها در پرورشگاه برگزیده شده‌ام. الان دارم به دنبال مادر زیستی‌ام می‌گردم که بتونم بفهمم واقعن کی هستم.

فرزندخوانده

همین‌طور به آینه نگاه می‌کنم به امید این که شبیه به کسی باشم که می‌شناسم.

فرزندخوانده

وقتی نوجوان بودم، دایم تلاش می‌کردم که گروهی پیدا کنم که بهشون بخورم. من کی بودم؟ کی شبیه به من بود؟ الان که به گذشته نگاه می‌کنم، می‌فهمم که واقعن به اون بخش زیستی‌ای احتیاج داشتم که جاش خالی بود.

فرزندخوانده

واضح است که هویت، دغدغه‌ای برای فرزندخوانده‌ها خواهد بود. سخت است که بدانید چه کسی هستید اگر ندانید که از کجا می‌آیید یا از نظر زیستی به چه کسی مربوط هستید. پدر و مادر بخش مهمی از هویت فرزندخوانده‌اند اما این دو، تمام داستان نیستند. منشا و سرآغاز زیستی بخش بزرگی از این را تعیین می‌کنند که یک نفر واقعن چه کسی است.

این پست برگرفته از کتاب Adoption Wisdom: A Guide to the Issues and Feelings of Adoption نوشته‌ی دکتر مارلو راسل بود که با اجازه از خود نویسنده نوشته شده.

همیشه یک جور «دیگران خوشحال کن» بوده‌ام و هرکاری که لازم بوده می‌کرده‌ام که طرد نشم یا مورد انتقاد قرار نگیرم. در جوانی همیشه احساس آفتاب‌پرست بودن داشتم. تلاش می‌کردم خودم رو با همه تطبیق بدم و کاری رو بکنم که فکر می‌کردم از من می‌خوان، تا مورد پذیرش و تایید قرار بگیرم.

فرزندخوانده

خیلی از فرزندخوانده‌ها می‌گویند که در دانستن این که واقعن چه کسی هستند، مشکل دارند. احساس می‌کنند که خود را پیرامون کسانی که انتظاراتی ازشان داشته‌اند شکل داده‌اند و سعی کرده‌اند قانون‌های نانوشته‌ای را دنبال کنند که می‌گویند چه کسی باید باشند و چه طور باید رفتار کنند. ترس از رد شدن و تایید نشدن می‌تواند فرزندخوانده‌ها را مجبور کند که یک خویشتن ساختگی بسازند که نقش چهره‌ی عمومی‌شان را بازی کند و شخصیتی باشد که به دیگران نشان می‌دهند. خویشتن واقعی همان شخصیت واقعی است که در درون دارند. فرزندخوانده‌ها ممکن است برای شناختن خویشتن واقعی‌شان دشواری داشته باشند و ممکن است با خویشتن ساختگی و آشنای‌شان راحت‌تر باشند.

این پست برگرفته از کتاب Adoption Wisdom: A Guide to the Issues and Feelings of Adoption نوشته‌ی دکتر مارلو راسل بود که با اجازه از خود نویسنده نوشته شده.