وقتی بچه به زمین یا به جایی می‌خوره و زیر گریه می‌زنه، بهش نگین «هیچی نشد!»، «چیزی نیست!»، «اشکال نداره!». به نظرم این روش، برای ساکت کردن بچه مناسب نیست. قبل‌تر کسی پیشنهاد کرده بود که در چنین موقعیتی مدعی باشین و بهش بگین «ببین چه کار کردی! به زمین ضربه زدی! زمین دردش گرفت!» و به این ترتیب گریه رو متوقف کنین و مساله رو جمع کنین. من با این روش هم موافق نیستم.

پیشنهاد می‌کنم تایید کنین که افتادن احتمالن درد داشته و بچه حتا حق داره که گریه کنه. مهمه که بچه بدونه درد داشتنش موضوع مهمیه و اگر کسی، چه خودش و چه دیگران، درد می‌کشن، «ناچیز» یا «هیچ» یا «بدون اشکال» نیست. تا جایی که به یاد دارم، در بچگی خودم هم با این مساله مشکل داشتم: با خودم می‌گفتم که من با مغز رفتم تو دیوار و دارم درد می‌کشم و تنها چیزی که همه دارن که به من بگن اینه که «هیچی نشد!» (البته شاید واقعن هم چنین برداشتی در کودکی نداشته‌ام و این هم توهمیه که از فکر الانم ناشی شده)

به هر حال، روشی که من در برخورد با این شرایط به کار می‌برم و تا الان هم کمابیش روی چند بچه موفق بوده، اینه که کنجکاوانه و جدی در مورد موضوع سوال می‌پرسم و از بچه می‌خوام در مورد سیر ماجراهایی که پیش اومده و باعث اون اتفاق شده بیش‌تر توضیح بده. در مواردی دیده‌ام که بچه‌ها موضوع رو خیلی جدی می‌گیرن. مسلمه که همون اول کار، گریه رو قطع می‌کنن و با قیافه‌ای جدی شروع می‌کنن به توضیح دادن همراه با جزییات. گاهی دستم رو گرفته‌اند و من رو در تمام مسیری که منجر به اون اتفاق شده راه می‌برن و قدم به قدم توضیح می‌دن (حالا خدا می‌دونه چه قدرش واقعیه و چه قدرش پیازداغ ماجراست)؛ چیزی شبیه به راهنمای تورهای گردش‌گری یا یک کارآگاه که داره سیر اتفاقات رو در یک جنایت توضیح می‌ده. مطمئن باشین بعیده که بچه‌ای خودش رو در نقش یک کارآگاه ببینه و به وضعیت گریه برگرده.

انجام پروژه‌ی شجره‌نامه‌ی مدرسه برای من خیلی سخت بود. حس می‌کردم یک جور دروغه، یا دست کم تمام حقیقت نبود. بچه‌ها ممکن بود بگن ایرلندی یا آلمانی‌اند، و من هیچ ایده‌ای نداشتم.

فرزندخوانده

هنوز هم به آینه نگاه می‌کنم و با خودم فکر می‌کنم که من به کی شبیه‌ام. مردم می‌گن که من خیلی جوون‌تر از سنم به نظر می‌رسم و باید خیلی ممنون باشم که چنین ژن‌های خوبی رو به ارث برده‌ام. این حرف به نظر بعضی‌ها ممکنه شبیه به تعریف و تمجید به نظر برسه. برای من شنیدن چنین چیزی دردناکه چرا که هیچ ایده‌ای ندارم که از کجا این ژن‌ها رو گرفته‌ام. کسی رو ندارم که ازش تشکر کنم.

فرزندخوانده

وقت‌هایی بود که آرزو می‌کردم که مادر زیستی‌ام رو می‌شناختم، به خصوص وقت‌هایی که آهنگ «یک جایی همین بیرون» (Somewhere Out There) از رادیو پخش می‌شد. هر موقع این آهنگ پخش می‌شد، من هم باهاش می‌خوندم و زیر گریه می‌زدم چون واقعن دلم می‌خواست مادر زیستی‌ام رو می‌دیدم.

فرزندخوانده

پرسش‌ها، اظهارنظرها یا موقعیت‌هایی که به نظر ساده می‌رسند، می‌توانند باعث به هم ریختن وضعیت روحی فرزندخوانده‌ها شوند. یک پروژه‌ی شجره‌نامه‌ی خانواده می‌تواند برای فرزندخوانده چالش‌ساز باشد. ممکن است این سوال که آیا سرطان در خانواده‌تان رایج است، فرزندخوانده را ناراحت کند، چرا که پاسخی ندارد. حتا نگاه کردن به آینه هم می‌تواند باعث برآمدن سوال‌های بیش‌تر برای فرزندخوانده شود. سوال‌هایی که بیش‌تر مردم می‌توانند بدون حتا فکر کردن پاسخ دهند، می‌توانند برای فرزندخوانده‌ها مشکل‌ساز باشند.

این پست برگرفته از کتاب Adoption Wisdom: A Guide to the Issues and Feelings of Adoption نوشته‌ی دکتر مارلو راسل بود که با اجازه از خود نویسنده نوشته شده.

برای جستجو بی‌میل بودم تا این که سی و شش ساله شدم. همیشه می‌گفتم که نمی‌خوام پدر و مادر زیستی‌ام رو پیدا کنم و هیچ علاقه‌ای بهشون ندارم. در واقعیت، ترس از پذیرفته نشدن بود که من رو از جستجو باز می‌داشت.

فرزندخوانده

بعضی فرزندخوانده‌ها ابراز می‌کنند که هیچ علاقه‌ای به ملاقات با یا دانستن درباره‌ی خانواده‌ی زیستی‌شان ندارند. این انکار می‌تواند نوعی محافظت در برابر احساساتی باشد که اگر فرزندخوانده «قوطی پر از کرم را باز کند»، بروز می‌کنند. انکار، یک راه طبیعی برای خاموش شدن در موقعیتی است که بیش از توان شخص است.

مساله این نیست که «چه طور ممکنه یک نفر علاقه‌مند باشه که بدونه کیه؟». مساله اینه که «چه طور ممکنه یک نفر علاقه‌مند نباشه که بدونه کیه؟»

فرزندخوانده

بیش‌تر فرزندخوانده‌ها در بخشی از زندگی، دورانی دارند که هرگونه علاقه به خانواده‌ی زیستی‌شان را انکار می‌کنند. آگاهی فرزندخوانده از مشکلات و احساسات مرتبط با فرزندخواندگی می‌تواند به او کمک کند با این فاز انکار برخورد کند. هم‌چنین این آگاهی می‌تواند منجر به این شود که فرزندخوانده، جنبه‌های مختلف گذشته‌اش و همین‌طور خود فرزندخواندگی را مورد کند و کاو به‌تری قرار دهد.

این پست برگرفته از کتاب Adoption Wisdom: A Guide to the Issues and Feelings of Adoption نوشته‌ی دکتر مارلو راسل بود که با اجازه از خود نویسنده نوشته شده.

بی‌سرپرست بودن و بزرگ شدن با مقدار زیادی مسوولیت، من رو به کسی تبدیل کرده که به شدت مستقل و محکمه. با کمال تعجب، عزت نفس به نسبت خوبی دارم، اما فکر می‌کنم کلی کار برده تا به این جا برسم.

فرزندخوانده

در مورد توانایی‌ام برای باقی موندن و زنده موندن هیچ وقت شکی ندارم. من از این فرزندخواندگی جون سالم به در بردم و از هر چیز دیگه‌ای هم به سلامت بیرون می‌یام. خوشحال نیستم که فرزندخوانده بودم، اما می‌دونم که به همین خاطر آدم خیلی محکم‌تری‌ام.

فرزندخوانده

فرزندخوانده‌ها، تنها به خاطر خود فرزندخواندگی هم که باشد، تجربه‌های بسیاری از سر گذرانده‌اند. تا زمانی که فرزندخوانده‌ها به بزرگ‌سالی برسند، از دوری از پدر و مادر زیستی جان سالم به در برده‌اند، به خانواده‌ای جدید خو گرفته‌اند، با فانتزی‌ها و ترس‌ها سر کرده‌اند، با بحران‌های هویت روبه‌رو شده‌اند و از میان خیلی رابطه‌ها عبور کرده‌اند. فرزندخوانده بودن یعنی عبور از مراحلی که دشوار بوده‌اند. آگاهی از این که فرزندخوانده هم‌چنان جان سالم به در برده، می‌تواند در خیلی از مراحل مختلف زندگی به او استحکام دهد و مصمم‌ترش سازد. جنبه‌ی منفی این احساس جان سالم به در بردن این است که برای بعضی فرزندخوانده‌ها، دشوار است که به دیگران تکیه کنند و در عوض زیاده از حد مستقل می‌شوند. مهم است که فرزندخوانده‌ها درک کنند که روابط سالم شامل تکیه‌ی دوجانبه است – تکیه به خود و تکیه به دیگران.

این پست برگرفته از کتاب Adoption Wisdom: A Guide to the Issues and Feelings of Adoption نوشته‌ی دکتر مارلو راسل بود که با اجازه از خود نویسنده نوشته شده.

در یک بیمارستان روانی به دنیا اومدم. مادر زیستی‌ام از شش ماه قبل از تولد من، به خاطر اختلال دوقطبی (manic depression) همون جا بستری شده بود. بعد از تولد به مدت شش هفته باهاش زندگی کردم و بعد از اون در شش خونه‌ی مختلف به شکل امین موقت زندگی کردم.

فرزندخوانده

شروع زندگی برای بعضی فرزندخوانده‌ها حتا سخت‌تر است. داشتن مادر زیستی‌ای که بیماری روانی دارد یا جابه‌جایی بین خانواده‌های امین موقت، اثر بزرگی روی فرزندخوانده می‌گذارد. نوزادان و کودکان نیاز به احساس امنیت، ثبات و کسانی دارند که بتوانند بهشان تکیه کنند.

این پست برگرفته از کتاب Adoption Wisdom: A Guide to the Issues and Feelings of Adoption نوشته‌ی دکتر مارلو راسل بود که با اجازه از خود نویسنده نوشته شده.

وقتی در موردش فکر می‌کنم، نمی‌تونم تصور کنم که به من چه طور گذشته وقتی که از مادر زیستی‌ام جدا شده‌ام. اون تنها کسی بود که می‌شناخته‌ام.

فرزندخوانده

اختلال استرسی پس از ضایعه روانی (PTSD) وضعیتی است که اغلب کسانی را تحت تاثیر قرار می‌دهد که آسیبی تجربه کرده‌اند که خارج از محدوده‌ی توانایی طبیعی افراد برای تحمل فرض می‌شود، مانند تجاوز، آتش‌سوزی، زمین‌لرزه و طوفان.

جدایی کودک از مادرش هم آسیبی است که خارج از محدوده‌ی طبیعی تجربه‌های انسان است.

جای تعجب نیست که همیشه نزدیک تولدم دل‌تنگ می‌شم. اون روز بود که دنیام عوض شد.

فرزندخوانده

پدر و مادرم همیشه سعی می‌کردن برای تولدم جشن بزرگی بگیرن و مهمونی بزرگی به راه بندازن. واقعن سعی می‌کردم توی حس و حال مهمونی باشم، اما ساده نبود. یه غمی وجود داشت که هیچ کاری‌اش نمی‌تونستم بکنم.

فرزندخوانده

علایم PTSD ممکن است شامل موردهایی باشند مثل تلاش برای دوری از موقعیت‌هایی که یادآور سانحه‌اند، داشتن بازگشت‌هایی به گذشته و واکنش‌هایی به سال‌گردها. می‌توان گفت سال‌روز تولد فرزندخوانده، سال‌روز حادثه‌ای است که صدمه به همراه داشته. بعضی فرزندخوانده‌ها حول و حوش تولدشان احساس غم و اندوه دارند و یا تولدها برای‌شان یادآور زمانی است که مساله‌ای ساختند یا دچار دردسر شدند.

این پست برگرفته از کتاب Adoption Wisdom: A Guide to the Issues and Feelings of Adoption نوشته‌ی دکتر مارلو راسل بود که با اجازه از خود نویسنده نوشته شده.

بیش‌تر مواقع احساس می‌کنم که در زندگی‌ام در یک نوع خیرگی حرکت می‌کنم. یه جورایی مثل مه می‌مونه. از این حالت خوشم می‌یاد.

فرزندخوانده

گروهی از فرزندخوانده‌ها چنین توصیف می‌کنند که گویی در نوعی خیرگی و بی‌حسی‌اند. می‌توان این بی‌حسی را نوعی دفاع در برابر واقعیت‌ها و احساسات دشوار دانست. برای خیلی از فرزندخوانده‌ها تجربه‌ی تمام واقعیت به صورت یک‌جا درهم‌شکننده است. در عوض، زندگی در یک وضعیت مبهم و گنگ، آرامش‌بخش است و احساس محفوظ بودن می‌دهد. وضوح و روشنی برای خیلی افراد چالش‌برانگیز است. برای فرزندخوانده‌ها، بعضی حس‌ها ممکن است بیش از اندازه شدید باشند چنان که شخص نتواند با آن‌ها روبه‌رو شود.

این پست برگرفته از کتاب Adoption Wisdom: A Guide to the Issues and Feelings of Adoption نوشته‌ی دکتر مارلو راسل بود که با اجازه از خود نویسنده نوشته شده.